Bo mogę

Masz rację, świat wcale nie jest najlepszym miejscem dla taki inteligentnych osobowości jak Ty.  Myślisz, że przeżycie każdego dnia łączy się z bólem i cierpieniem. Tak a co byś chciała, codziennie innego koloru zachodzącego słońca, deszczu pachnącego za każdym razem inaczej, i gwiazd na niebie we wszystkich kolorach? Szukasz czegoś daleko, czegoś co jest tuż przed nosem. Rozpaczasz nad swoim, marnym życiem. Innu mają gorzej mówią. I co z tego skoro obchodzi Cię tylko Twoje ja na dziś. Mało masz bólu, którego tak na siłę szukasz, więc zadajesz go sobie więcej. Powiem Tobie coś o swoim życiu. Może nie jest za długie, co prawda niebawem ćwierćwiecze mi stuknie ale przeczytaj historię. Mając lat czternaście zakochałem się w dziewczynie. Jako mały grubas robiłem wszystko aby się z nią zaprzyjaźnić. Pomagałem jej w pracach i patrzyłem jak mijał czas. Zmieniłem się, dla niej zgubiłem zbędne kilogramy i zacząłem myśleć nad tym co mówiłem. Trzeba dodać, że byłem bardzo małomówny, lecz gdy coś powiedziałem odebrane było to przez moich znajomych za głupotę. Tłumaczyłem to sobie tym, że może nie rozumieją tego bo nie potrafię wszystkiego wytłumaczyć. Dziś rozumiem, że jak na swoje bardzo młode lata myślałem bardzo dorośle. W wieku lat szesnastu przychodzi czas gdy to hormony zaczynają grać pierwsze skrzypce. Z obrzydzeniem patrzyłem jak moi koledzy zaczynają swoje końskie zaloty do dziewcząt. I jedynym sensownym argumentem dla którego dziewczyny były z nimi było chyba poczucie spokoju od wiecznego szalonego adorowania. Te młode związki szybko się rozpadały i zaczynały się od nowa. W tym wieku, zgubiłem zbędne kilogramy bo zacząłem biegać, zmieniłem styl ubierania, bo taki się podobał tej dziewczynie. Z wymuszonym uśmiechem na twarzy wysłuchiwałem każdej opowieści zawodu miłosnego, których było pełno. W tym czasie pojawił się jeden bliski jej sercu dla którego byłą gotowa zrobić wszystko. Kręcili ze sobą dość długo a ja w tym czasie zdałem sobie sprawę, że to co do niej czułem było zauroczeniem które przeistoczyło się w prawdziwą przyjaźń. Mogliśmy sobie mówić wszystko. Pewnego dnia spotkałem się z nią a ona miała zabandażowaną lewą rękę. Zapytałem co się stało, nie otrzymałem prawdziwej odpowiedzi. Skąd wiedziałem, przecież byłem jej przyjacielem. Kolejnego dnia nie ustąpiłem aż nie otrzymałem wyjaśnienia we łzach. Próbowałem temu zaradzić nie znając się na życiu. Może i rozmowa tamtych lat była na poziomie, jednak patrząc z perspektywy lat nieskuteczna. To ustało na jakiś czas, znów się pogodzili byli razem. Znienawidziłem gościa, bo jeśli ona sobie coś robi to tylko jego wina. Sytuacja z bliznami na ręku powtórzyła się, a ja nie mogłem nic zrobić. Lojalność wobec przyjaciółki. Wtedy zdałem sobie sprawę, że czasem trzeba kopnąć w dupę bo od tego są przyjaciele. Zagroziłem, że jeśli z tym nie skończy to nie będę z nią rozmawiać. Na mnie podziałały jej groźby sprzed kilku lat na początku naszej znajomości, że jeśli nie będę więcej się udzielał w rozmowie to skończy ze mną znajomość, bo przecież ona sama ciągle mówić nie będzie. Skończyłem rozmowę i rozstaliśmy się, wracając do domu dotarło do mnie, że zrobiłem najgorszą rzecz w moim życiu. Nie widzieliśmy się dobre dwa tygodnie, ona znów byłą z nim a mnie ogarniała chęć mordu. No może nie tak dosłownie. Kolejne ich rozstanie było tragiczne. Nie rozumiałem miłości, motoru źle ukierunkowanego niszczącego nas samych. Od tamtej pory wiem, że jeśli miałbym znaleźć się w podobnej sytuacji to skrzywdziłbym każda osobę ale nie siebie. Przyszedł i taki czas, pora wczesnowiosenna a moje życie legło w gruzach. Moja pierwsza miłość i ja odskocznia od jej wcześniejszego życia. Co zrobić w takiej sytuacji, kogo skrzywdzić? Niewinnego gościa który był z nią wcześniej i postanowił jej wybaczyć, czy siebie nieproszonego gościa. Odpowiedź była oczywista. Jako człowiek nauki i tchórz bojący się śmierci wymyśliłem genialne urządzenie, zbudowałem je i włączyłem. Chyba podświadomie, źle skręciłem kable od transformatora wysokiego napięcia bo wywaliło korki. I wtedy zdałem sobie sprawę, że to bez sensu poświęcać się dla kogoś kto nami na drugi dzień pogardza. Że nie powinno się szukać powodów, bo takowych nie ma w świecie myśli. Że nie powinno się szukać miłości, ale to dotarło do mnie niedawno... o tym może innym razem.